Dydaktyka języków obcych a kompetencja kulturowa i komunikacja interkulturowa

Nauczanie języków obcych to wyzwanie polegające także na przybliżaniu kultury kraju języka docelowego i uświadamianiu różnic interkulturowych. Tej funkcji glottodydaktyki żaden znawca tematu dzisiaj nie neguje. Jeżeli w nauczaniu języków obcych dominuje obecnie podejście komunikacyjne, którego pierwszorzędnym celem jest osiągnięcie przez ucznia umiejętności skutecznego porozumiewania się, to trudno zaprzeczyć, iż efektywność komunikowania się w języku obcym może być zagrożona poprzez brak kompetencji (inter)kulturowej.

Powstaje więc pytanie: Jak tę „misję” dydaktycy języków obcych winni realizować? Jakie teoretyczne przesłanki i koncepcje leżą u podstaw praktycznych rozwiązań? Jakie są doświadczenia, wnioski i sugestie samych nauczycieli i lektorów języków obcych podejmujących bardzo ciekawe, ale w istocie trudne i odpowiedzialne zadanie kształcenia interkulturowego? Jak dydaktycy powinni pielęgnować i rozwijać własną kompetencję socjokulturową i interkulturową?

Zawarte w niniejszym tomie artykuły udzielą częściowej odpowiedzi na te i inne pytania.

Rozważania teoretyczne, poparte częstokroć badaniami empirycznymi, adresowane są nie tylko do wszystkich zainteresowanych aktualnymi zagadnieniami interkulturowego podejścia w dydaktyce języków obcych: nauczycieli, lektorów (w tym lektorów specjalistycznych), metodyków języków obcych, lecz także kulturoznawców, językoznawców czy literaturoznawców.